Oprichter en conservator Jan Stuivenberg is geboren vlak voor de tweede wereldoorlog in een volksbuurt in Hilversum. De angst tijdens de bezetting kan hij nog steeds niet vergeten. Het achtervolgt hem al zijn hele leven lang. Al lang liep hij rond met het idee om uit respect en eerbetoon aan de bevrijders iets terug te doen. Hij heeft alles in het werk gezet om zijn bijdrage voor het nageslacht duidelijk te maken, zodat niet wordt vergeten wat die jongens van rond de 17 en 20 jaar voor ons hebben gedaan. Hij realiseert zich dat bij het sneuvelen van al die bevrijders en ook de (goede bezetters) het ook gelijk stopte. Ze hebben nooit het gevoel van liefde van een meisje gekend, geen kinderen gekregen, nooit opa geworden. Dat was hun prijs die zij voor ons betaalde. Bij hen stopte een volledige generatie te bestaan. Jan zijn wens is dat de oorlogen eens stoppen, en mensen elkaar respecteren ongeacht religie, kleur, of afkomst. " De wereld is van ons allemaal, wij zijn allemaal gelijk en maar tijdelijk hier geparkeerd. Het kan zo mooi zijn, want aardig zijn kost helemaal niks".  De vader van Jantje met zijn broers waren actief in het verzet, pleegde sabotages en ontregelde de plannen van de Duitsers. Als de Duitsers weer eens razzia's uitvoerden dan doken vader en zijn makkers onder waar kleine Jantje woonde. Kleine Jantje zat zonder dat hij het wist al vroeg in het verzet. Zijn kinderstoel was zo geplaatst boven op het luik in de vloer waar een kleedje over lag. Jantjes vader, met makkers hielden zich daar soms dagen schuil. Als de Duitsers bij hem thuis binnen stormden, op zoek naar de saboteurs, begon kleine Jan zo te krijsen dat moeder tegen de Duitsers zei dat hij heel erg ziek was, TBC had. Weg waren de Duitsers want daar moesten ze niets van hebben, Zijn vader en handlangers werden door Jantjes moeder verzorgd met voedsel. Als de kust weer veilig was, en gingen zij nachts weer op oorlogspad om Duitse stellingen te saboteren. Jantje heeft ook de B17 Bommenwerpers over zien vliegen voor bombardementen boven Duitsland. Dat zware geluid draagt hij nog steeds bij hem. De regelmatige luchtalarmen, met verduistering waren heftig. En de kou en honger hebben ook bijgedragen aan de ellende.  School was niks voor Jantje; hij werd Nederlands kampioen spijbelaar. 'Ik had meer interesse voor de buit die de verzetmensen in de bossen hadden verstopt; dat verzamelde ik".

Zijn grootvader was beroepsmarinier, die betrokken was bij diversen acties rond 1893. Bij veteranendagen zat hij met zijn onderscheidingen naast Prins Benard in Rotterdam. Deze man heeft Jan gevormd met kameraadschap en nooit aflatende discipline. Opa was op en top marinier en is op 4 dagen na 100 jaar geworden. Jan had de eer om aanwezig te zijn bij het uitblazen van zijn laatste adem. Na zijn militaire dienstplicht, had hij uit respect voor het Korps Mariniers en ode aan zijn opa het idee om een museum te creëren.  Zo ontstond het Militair Mobiel Depot.  

 

Het depot ontvangt regelmatig groepen veteranen, scholen en bedrijven. De voertuigen, tanks en ander rollend materiaal word met regelmaat ingezet voor bevrijdingsoptochten en bij opnames voor films .